Simple Kong Hiling Ngayong Pasko

Hindi ako magwi-wish ng “WORLD PEACE”, dahil kaplastikang sagot yan lalo pa’t wala naman tayo sa beauty contest . Ayaw ko ring magwish na manalo sa Lotto, dahil di naman ako tumataya dyan. Ayaw ko ring magwish para sa ibang tao, dahil may mga wishes din naman sila, at tyak din na hindi naman nila ako isasali sa wish list nila!Hehhee!

Kaya siguro nararapat lang na magwish ako para sa sarili ko. Ito’y mga simpleng WISH LIST lamang ngayon PASKO.

WISH KO NA………………….

1.Sana may mangaroling sa tapat ng bahay ko dito sa Saudi, kahit bato at tansan lang ang dala nila at wala sila sa tono masaya na ako dun.

2. Sana maranasang ko ring makipagsiksikan sa mga mall dahil sa Christmas Rush at pumunta sa mga tyangge o bazzar at mamili ng regalo para sa mga kapamilya, kaanak at kaibigan ko.

3. Sana nahihirapan akong gumising tuwing umaga para magsimba tuwing Misa de Gallo, at piliting makumpleto ang siyam na umaga/gabi.

4. Sana makita ko sa personal ang naglalakihang Christmas Tree sa Cubao, o di kaya tumambay sa Greenhills para manood ng COD tuwing alas-syete ng gabi at panoorin ang naglalakihang parol ng Pampanga.

5. Sana makakain ako ng bibingkang maraming itlog na maalat sa ibabaw, uminom ng mainit na salabat at malasap ang puto bumbong na nag-uumapaw sa niyog.

6. Sana maka-attend ako sa mga Christmas Parties ng kumpanya o reunion naming magkakaibigan , kahit hindi na ako manalo sa mga raffle at sa mga parlor games.

7. Sana magkapagvideoke kaming magkakapatid kahit alam kong si Ate lang naman ang madalas kumuha ng mic at bumirit ng “You are my Song” ni Regine.

8. Sana biruin ako ni tatay na may regalo na daw si Santa Claus sa sinabit kong medyas sa bubong.

9. Sana gisingin ako ni nanay kasi Noche Buena na.

10. At Sana…… Sana….. SANA KASAMA KO SILANG NGAYONG PASKO.

Para sa maraming Pilipino ito’y isang wish list na hindi na dapat pangarapin, kahilingan hindi naman binibigyan ng napakalaking importansya. Pero sa tulad kong malayo sa pamilya at ninirahan sa bansang walang Pasko, isa itong kahilingan na alam kong hindi naman matutupad ngayon Pasko. SIMPLE lang naman ang aking mga hiling. SIMPLE lamang ang aking mga gusto . SIMPLE………………….. subalit tila napaka-imposibleng mangyari sa akin ngayong Pasko.

Mahirap magsabit ng parol sa bintana dito dahil baka mahuli pa ako ng mga pulis. Mahirap bumati ng “Merry Christmas” dahil hindi naman nila pinagdiriwang ang araw na iyo. Mahirap kumain mag-isa kapag Noche Buena dahil tila walang lasa ang mga pagkain dito. At lalong mahirap din isipin na pumapatak ang luha ko dahil sa pangulila at lungkot imbes na maging masya, dahil alam kong karamihan sa pamilyang Pilipino ay magkakasama sa napakasayang araw na ito.

Ang Pasko dito sa Saudi ay tila ordinaryong araw lamang, pero sa akin isa itong araw na mas nararamdaman kong NAG-IISA AKO.

Tama na nga yan, baka umagos pa ng luha dito sa computer ko!Hehehe! Ikaw kasi Salbehe eh!

Heto ang dahilan: Para sa Make a Wish List Raffle ni Salbehe

Yan lang naman ang kahilingan ko ngayong Pasko at Maraming Salamat.

DRAKE

Paglalakbay sa Batha

Ang Batha ay isang lugar sa Riyadh, Saudi Arabia na kung saan tagpuan ito ng mga Pilipino. Mistula itong maliit na Quaipo dahil sa dami ng mga paninda, kainan at palengke. Paboritong tambayan ng mga Pilipino sa Saudi para maibsan kahit kaunti ang kanilang pangungulila sa kanilang pamilya na nasa Pilipinas.

Madalas din akong pumunta sa Batha, dahil dito ako namimili at namamalengke. Madalas din akong makipagkwentuhan sa mga kapwa ko Pilipinong nandito rin sa Saudi. Kahit pa hindi ko sila personal na kakilala, ngunit batid kong pareho kami ng damdamin at adhikain para sa aming pamilya.Dito ko nakausap at nakapanatagan ng loob si Mang Agustin.Nasa edad 60 na sya at makikita mo na rin sa kanyang mukha ang kanyang edad. Isa syang mekaniko sa isang maliit na talyer at nandito sya sa Saudi ng halos dalampung limang taon . Payat, humpak ang mukha, manipis na rin ang kanyang buhok at mababanaagan sa kanya ang kapaguran dahil sa kabigatan ng kanyang trabaho.

“Tay, di ba dapat retired na kayo sa atin sa ‘Pinas? Medyo matagal na rin po kayo dito. Dapat ang mga anak nyo na ang bahala sa inyo ngayon” ani ko sa kanya

“Naku, wala na akong aasahan sa lima kong anak. Lahat puro nagsipag-asawahan ng maaga, ni hindi man lang nakatapos sa pag-aaral. At hanggang ngayon sa akin pa rin sila umaasa” . Kasunod ang isang malalim na buntong hininga.Muli akong nagtanong

“Ganun po ba tay?Pero di na po kayo bumabata?Kaya nyo po ba?

“Oo naman iho, malakas pa ako sa kalabaw!Saka kailangan eh! Ganun nga siguro ang buhay, kailangan mong magsakripisyo para sa pamilya mo”.

Nasilayan ko ang pamumula ng kanyang mata. Pakiramdam ko nais na rin nyang makapagpahinga at makasama ang kanyang pamilya sa Pilipinas. Subalit dahil sa kanyang sitwasyon, kinakailangan nyang magtiis at magsakripisyo para sa kanyang pamilya hangga’t kaya pa ng kanyang katawan.

Nagpaalam na ako sa kanya, dahil bibili pa ako ng gulay sa Al Swalim (minimarket sa Batha), at dito nakasabay ko sa pamimili si Caloy. Dati ko syang nakasama sa trabaho, subalit dahil siya ay isang takas o walang kaukulang papel para magtrabaho, palipat lipat sya trabaho.

“Pare kamusta ka na?San ka ngayon pre?“ tanong ko sa kanya .

“Pre nakalipat ako dyan malapit sa kumpanya natin, medyo binarat nga ako sa sahod pero okay na yun. Nakakapart-time din naman ako sa pagkikristo sa sabungan tuwing Byernes, kaya okay na rin” tugon nya sa akin.

“Hahahaha! Pre ilegal na nga papel mo, tapos ilegal pa ang part-time ko” pabiro kong sabi kay Caloy.

“Ganun talaga pre kailangan kumita ng pera eh! Lumalaki ang gastos sa Pinas, nagka-dengue pa yung bunso kaya walang ilegal sa taong naghihirap” pabiro din nyang sagot sa akin.

Nagpaalaman na rin kami sa isa’t isa dahil kailangan na naming madaliin ang pamimili dahil magSA-SALLAH na o oras ng pagdadarasal ng mga Muslim na kung saan sinasarado nila ang lahat ng establisyemento para magdasal.

Lumabas ako ng Swalim limang minuto bago mag-SALLAH. At sa labas makikita mo ang mga nagkumpol-kumpol o grupo grupo ng mga Pilipino. Ang iba sa kanila mga nakasuot pormal, ang iba naman ay mga nakasuot ng T-shirt ng kanilang kumpanya. Ang iba sa kanila may dala ng supot ng kanilang pinamili, ang iba naman ay may bitbit na mga bagong biling computer, cellphone at kung ano ano pang gadget. Ang iba seryosong tumitipa ng kanilang telepono at ang iba ay mga nakikipagkwentuhan ng kapwa Pilipino tungkol sa kanilang karanasan sa Saudi Arabia.Ang iba ay nakatanaw sa malayo at ang iba naman ay abala sa paghahanap ng mga pasalubong sa Pilipinas.

Ibat-ibang kwento ng mga Pilipino, ibat-ibang mukha ng OFW sa Kaharian ng Disyerto. May mga kwento ng tagumpay, may kwento ng kalungkutan. May nakakatawa at may nakakatakot. May nakakaawa at mayroon din nakakapagbigay inspirasyon. Ibat-ibang Pilipino ang nagtatagpo sa Batha, subalit may iisang puso ang nagbibigkis sa kanila. Pusong nagnanais lamang na tumulong para sa kanilang pamilya sa Pilipinas. Magsakrpisyo man, mangulila at maghirap sa ibayong dagat.

Tumawag ako ng taksi para makauwi na at makapagpahinga. Matapos ang matagal na tawaran sa isang Bangladeshi napapayag ko rin sya na ihatid ako sa aking bahay. Habang unti unting dumidilim ang kalangitan at nagsimula na ring magbukas ang mga ilaw ang tindahan sa buong BATHA.

Habang lumalakbay papalayo ang taksi na aking sinasakayan, hindi pa rin maaalis sa aking isipan ang pagkahabag ko kay Mang Gustin . Naaawa ako dahil tila kahit nasa dulo na sya ng byahe ng kanyang buhay subalit kailangan pa ring nyang magsakripisyo para sa kanyang pamilya.Humanga din ako kay Caloy kahit na alam kong ilegal ang kanyang ginagawa at batid din nya ang pararusahang kaakibat ng kanyang pagiging takas, ngunit nakakikipagsapalaran sya at tinatagan ang kalooban para sa mag-iina nyang umaasa sa kanya.

Binagbagtas ko ang daan palayo ng BATHA.. Ang BATHA ang naging kanlungan ng aming pangungulila, ang BATHA ang naging tagpuan ng kapwa Pilipinong nakakaintindi ng hirap at sarap ng buhay abroad. Subalit gaano man ako kakumportable sa lugar na ito, hindi pa rin ito ang aking tahanan. Pansamantala lamang ang kasiyahang maidudulot sa akin ng lugar na ito. Kailangan ko pa ring umuwi sa aking bahay at gawin ang dapat kong gawin. Kailangan ko pa ring maglakbay pauwi at harapin ang realidad ng buhay.Mahaba pa ang byahe ko pauwi.

Hindi ko rin alam kung magiging dirediretso ba ang daan o baka baku-bako? Maraming kayang pasikot-sikot, mabilis kaya ang byahe o baka magtagal ako at mainip? Hindi ko kabisado ang magiging daan, pero sigurado ako sa aking pupuntahan.Subalit ano mang daan ang tahakin ng TAXI Driver palayo ng Batha panatag din ako na ako’y makauwi rin.

Handa akong magtyagang mag-intay. Matagal man ang byahe o maraming pasikot-sikot , basta umaasa akong mararating ko rin ang dapat kong kapuntahan. Papasaan ba’y makakauwi rin ako para makapagpahinga na sa aking bahay.Marahil nga nagsisimula pa lang ako, pero gaano man kahaba ang lalakbayin ko pa, alam kong kakayanin ko rin ito kahit mag-isa. BASTA ANG ALAM KO KAILANGANG KAYANIN KO ITO.

Salamat po

LUHA NG PAGLISAN

Ilang minuto na lang lalapag na ang eroplanong sinasakyan ni Renato sa NAIA. Subalit tila kakaiba ang nararamdaman ni Renato kumpara sa mga ibang Pilipinong nasa loob ng eroplano. Hindi tuwa o pananabik ang kanyang nararamdaman kundi kaba, takot at lungkot ang pumapaimbabaw sa kanyang damdamin.

Habang nakatanaw sa labas ng bintana ng eroplano, biglang bumalik sa kanyang gunita ang gabi bago sya umalis papuntang Saudi Arabia para doon magtrabaho.

“Pa, wag ka ng umalis dito ka na lang” lambing Carlo sa kanyang ama habang umaagos ang luha sa kanyang mga mata

“Anak kailangan mag-abroad ni Papa,para din sa inyo yun Carlo! Ayaw mo yun makakabalik ka na uli sa Private School, tapos mabibili na natin lahat ng gusto mong laruan!Ayaw mo ba yun Carlo?” tugon ni Renato sa siyam na taong gulang na anak.

“Pa, dito ka na lang!Pleaseee papa, pagbubutihan ko na lang ang pag-aaral ko 'Pa!”pagkukumbinse ni Carlo sa kanyang ama.

“Tama na yan Carlo, matulog ka na, gabi na! Maaga pa ang pasok mo bukas!” Pagmamatigas ni Renato, sabay hatid sa anak papunta sa kanyang higaan.

Bagama’t naaawa sya sa kanyang anak, mas nanaig ang kagustuhan ni Renato na mabigyan ng magandang bukas ang kanyang nag-iisang anak. Kahit mabigat sa kanyang kalooban ang napipintong pag-alis, pilit na nagpapakatatag si Renato at pangatawan ang malaking desisyon sa kanyang buhay

“Hon di ba pwedeng dito ka na lang sa Pinas, okay naman tayo dito ah! Mapagkakasya pa naman natin ang kinikita mo sa pang-araw araw nating gastusin”, pangungumbinse ni Cecil sa kanyang asawa.

“Hon, akala ko ba napag-usapan na natin ito?Kung ako lang ang pamimiliin gusto kong magkakasama na lang tayo sa hirap at ginhawa. Pero Hon, walang ginhawa eh, puro paghihirap na lang!. Magkano ba ang kinikita ko sa Munisipyo?sa atin lang kulang pa yun !Lumalaki na si Carlo, Hon. Kaya kailangan nating paghandaan ang kinabukasan nya” tugon ni Renato sa nalulungkot na maybahay.

Hindi umimik si Cecil sa tinuran ng asawa. Agad niyakap ni Renato ang kanyang asawa at pilit itong inaamo. Kanilang sinusulit ang bawat sandali na nalalabi pa bago ang kanyang paglisan. Kanilang pinupunan ng kanilang yapos ang mga araw na hindi sila magkasama.

Batid ni Renato ang bigat ng kalooban ng kanyang asawa’t anak sa kanyang paglisan. Pilit nyang kinukondisyon ang sarili at nilalakasan ang kanyang kalooban para sa kinabukasan na rin ang kanyang pamilya.

Dumating na ang araw ng paglisan ni Renato. Katulad din nya marami ding mga pamilyang nag-iiyakan dahil sa pag-alis ng kanilang mahal sa buhay. At hindi rin naiiba rito si Renato. Agad nyang niyapos at niyakap ang kanyang mag-ina. Habang patuloy na dumadaloy ang mga luha at pangahoy sa kanilang mga puso.

“Hon ikaw na bahala kay Carlo! Ikaw din Hon, ingatan mo ang sarili mo! Pangako, babalik agad ako. At kung makaipon ako ng malaki, di na muli ako aalis pa” Sabay halik ni Renato sa kanyang asawa kasunod ng isang mahigpit na pagyapos.

Agad din syang yumukod at kinausap ang kanyang anak, tila nakikiusap ito na maintindihan ang lahat kahit na sa mura nyang isipan.

“Carlo ingatan mo si Mami ha! Be a good boy, wag mong paiiyakin si mami ha!Sundin mo si Mami lagi” pamamaalam nya sa kanyang anak.

Tanging pag-iyak lamang ang sinukli ng kanyang anak sa kanya.Ayaw bitiwan ni Carlo ang ama, ngunit pilit na lang itong nilalayo ng kanyang ina. Hirap na hirap ang kalooban ni Renato at pumasok sya sa paliparan ng may mabigat na kalooban.

Lumipas ang maraming buwan , pilit na nagsusumikap si Renato sa lupang banyaga para sa kanyang pamilya. Hindi pa rin masanay si Renato sa mangungulila sa kanyang mag-ina. Nilalabanan niya ang kalungkutan sa pamamagitang ng kanyang masidhing kagustuhan na mabigyan ng magandang kinabukasan ang kanyang mag-ina. Bawat pawis ay inaalay nya sa kanyang pamilya. Bawat luha ng pangulila ay pilit nyang kinukubli ng kanyang pangarap para sa anak. At bawat sakripisyo ay kanyang ginagawa para sa magandang buhay kasama ang kanyang mag-ina.

Subalit isang umaga isang tawag ang gumising kay Renato. Isang tawag mula sa nakakabata nyang kapatid na si Claire.

“Kuya...................” sunod na sunod na pagiyak ang narinig ni Renato sa kabilang linya.

“Si Ate Cecil at si Carlo Kuya!!!....................” hindi nagagawang pang tapusin ang bawat pangungusap dahil sa hagulgol ang pagiyak.

“Claire magsalita ka! Ano nangyari sa mag-ina ko!! Anoooo!!!’ Hiyaw ni Renato sa kanyang kapatid

“Kuya... si Ate Cecil at si Carl..............pinatay! Minasaker sila kuya..........!!!

Biglang napaluhod sa Renato sa kanyang narinig. Tila dumilim ang paligid sa balitang kanyang natanggap. Umagos ang luha sa kanyang mga mata. Panaghoy at mga malalakas na hikbi ang naging paraan nya para mailabas nya ang bigat na emosyon na nagmumula sa kaibuturan ng kanyang puso.

Para syang binuhusan ng napakalamig na tubig sa kanyang ulo. Para syang mababaliw, para syang mawawal sa sarili. Umiyak sya ng pagkalakas lakas ngunit tanging mga dingding lamang ang nakakarinig nito. Gusto nyang sumigaw, subalit tanging ang kanyang higaan ang tanging sumalo ng lahat ng kanyang hinagpis.

Hindi na makapagtrabaho pang muli si Renato, halos gabi gabi na rin syang hindi makatulog . Dahil na rin sa hindi magandang balita na ito,agad ding inaayos ng kanyang kumpanya ang pag-uwi ni Renato sa Pilipinas. Kaya hindi na rin sya nag-atubuli si Renato na umuwi, batid na nya ang tagpong dadatnan nya. Takot, pangamba, labis na dalamhati at pagsisisi ang mga emosyong bumabalot kay Renato. Nais nyang magsisi dagil iniwan nya ang kanyang mag-ina. Ngunit batid nyang naging biktima lang din sya ng kahirapan at kanyang mabuting hangarin sa pamilya ang naging dahilan din ng kanyang pagsisisi.

Binasag ang malalim na pag-iisip at pagbabalik tanaw sa nakaraan ng isang tanong mula sa kanyang katabi sa eroplano.

“Kabayan, malapit na tayong lumapag!Sino ba susundo sa iyo kabayan?Pamilya mo?”

Hindi umimik si Renato, tiningnan lang ang katabi at kapagdakay tumingin muli sa bintana habang unti-unting dumaloy ang luha sa kanyang pisngi.

Tumigil na ang eroplanong sinasakyan ni Renato. Habang ang lahat ay pawang mga masasaya at tila sabik na sabik sa mga pamilyang sasalubong sa knila. Tila nais humakbang pabalik ni Renato dahil natatakot sa kanyang dadatnan sa bahay. Nakikinita na nya ang hinagpis, dalamhati at kalungkutang bumabalot sa kanilang bahay kasama ang mga kamag-anak na nakikiramay sa kanya.

Batid nyang kakaiba ang pag-uwi nya kumpara sa kapwa OFW sa eroplano. Habang nakikita nyang nagyayakapan ang bawat pamilya sa muling pagkikita, tila tinususok ng punyal ang kanyang puso dahil mukhang sa ala-ala na lang nya makakasama ang kanyang mag-ina.

Kakaiba ang araw na yaon para sa kanya. Kakaiba ang pagsalubong sa kanya. Walang ngiti, walang saya, walang pananabik at walang pamilyang nag-iintay sa kanya sa kanyang pagbalik.

Isang pagsasakripisyong tila nawalang saysay, pagsisikap na hindi man lang nasuklian. Pagpapagal ng katawan at kalooban na hindi man lang napahinga. At pusong nanabik na hindi na muling masisilayan ang pamilyang pinag-alayan nya ng lahat.

Biglang bumuhos ang ulan, tila nakikisama na rin sa kanyang pagdadalamhati. Agad syang sumakay sa TAXI na nag-aabang sa paliparan. At mula dooy, muli nyang tinahak ang daan pauwi. Daan na ayaw nyang bagtasin . Pagtahak sa mapait na katotohanan. Katotohanan na kailan man ay hindi kayang pasubilian ng pagsisisi at hindi kaya baguhin ng luha at hinagpis.

Luha ang naging saksi ng lahat bago sya umalis ng Pilipinas , luha ang naging simula ng pagkawalay nya sa kanyang pamilya.Ngunit luha din ang magiging saksi muli ngayon babalik sya sa Pilipinas , luha din ang naging wakas dahil kailanman hindi na nya makikita at makakasamang muli ang kanyang pamilya.


Salamat po,

Caught in the act

Mga kautak share ko lang itongn dalawang video na ito, sobrang tawa ako ng tawa dito!Hahaha! (kung di ka matawa, eh di ko kasalanan yun, bumili ka ng blade sa kanto baka umeemo ka lang dyan)



Babae 1: Bawal yan! bawal yan

Nahulog ang pustiso....

Babae 1: Fren pakikuha nga yung pustiso ko

Babae 2: hahahaha (kakahiya ka naman fren!)

Babae 3 (yung nakaitim) : hahahahaha (pasimple)

Natawa din si Babae 1 sa pingagagawa nya kaso kailangan nyang ituloy ang galit nya kahit natatawa sya kasi kahihiyan na kaya

Babae 1: Bawal yan ! Bawal yan! Bawal yan

Hindi na sya humarap sa camera kasi nakakahiya na ang hitsura dahil mukha na syang paniki kapag wala syang pustiso.

Kaya dahil sa ginawa nilang yan ito ang masasabi ni CLAUDINE BARETTO sa kanila



Ingat

Drake

ASTIG NA VIDEO!!! IBANG KLASE

Alam nyo pangarap kong makagawa ng ganito, pero mukhang kailangan ng drum drum na effort para makagawa ako nito;

Wala na akong masasabi pa kundi ASTIGGGGGG at ang LUFFFEEEETTT ng video na ito:

Ingat

ITAGTAG MO! (Workstation)

Marami ang nagtatanong bakit dalawa ang blog ko?At nasagot ko na yan pagpapatunay lang na di nila binasa ang paliwanag ko! Hehhee!

May mga bagay kasi na hindi ko maipost sa main blog ko, dahil sa mga sumusunod na kadahilanan

a. Walang kwenta ang sinulat ko at masyado lang talagang malikot ang utak ko

b. May mga sinulat akong hindi gaanong maapreciate ng ibang mambabasa

c. Dahil naka-add ito sa aking FB account

d. Dahil maiikli at mahahaba ang ilang post dito

e. Trip ko lang na dalawa blog ko at gusto kong pahirapan ang aking sarili.


Moving on…………..



Dahil na I-tag ako ni Jepoy . Dapat daw ipakita ang aking workstation sa aking blog at kung ano-ano ang makikita dito, at heto na nga yun:

a. Computer monitor (hindi naman halata)

b. Aking pulang mug (na may kulay blue din)

c. Baso (na pwedeng gawing tabo)

d. Office Supplies (stapler, gunting, post-it pad, pentel pen, lapis ,pantasa at ballpen)

e. Aking nameplate (baka kasi mawala ako)

f. Mahiwagang NOTEPAD (nandyan lahat ng drowing ko pag inaantok ako)

g. Planner (Meralco Planner 2006 pa yan, pero ginawa ko na yang phone/contact book)

h. Susi (kay bossing yan, kinuha ko lang)

i. Scanner (na kasing laki ng bandihado)

j. Printer (wala ng eksplenasyon)

k. Paper Towel (pag may sipon ako)

l. Halaman (plastic lang yan!At pampadami lang ng kulay)

m. Malaking halaman (tunay yan, para marami akong masinghot na oxygen)

Yan lang naman ang laman ng aking office, medyo ginagawa ko rin yang coffeshop (dahil umiinom lang ako ng kape maghapon), internet shop( maghapon lang din ako nag-iinternet), bedroom (dahil tulugan ko rin yan), playground (dahil naglalaro ako ng kotse-kotsehan dyan) at dinning room (dyan din ako kumain)

Ngayon alam nyo na kung saan ako nagtatrabaho, at nakita nyo na rin ang aking workstation!

Ingats

Pagpapaalam at Paglisan

“Anak gising ka na, baka mahuli ka pa sa flight mo!” salitang bumasag sa katahimikan ng madaling araw. Pilit akong ginigising ng aking tatay para maihanda ko na ang aking sarili para sa nalalapit na paglisan sa aking lupang sinilangan.

“Opo, babangon na po”, malumay kong sagot.

Mabigat sa pakiramdam ang umagang iyon, pilit pa akong nilalamon ng aking antok dala na rin sa pagod na naramdaman mula sa pag-iimpake ng aking mga gamit kinagabihan. Hinahalina pa ako ng lamig ng hangin mula sa aming bentilador at ginagayuma rin ako ng init na binibigay ng aking kumot.

“Anak gising ka na! parating na ang Ninong mo!” ikalawang pag-alarma ng aking ina, sabay tapik sa aking balikat para muli akong gisingin.

Agad akong bumangon at sinimulang ligpitin ang aking pinaghigaan. Tila bawat paggalaw ay tila may isang malaking batong nakapatong sa aking katawan. Mabigat sa pakiramdam at mahirap sa kalooban. Sa mga panahon na iyon gusto kong pigilin ang oras at sa mga pagkakataon ring iyon gusto kong tumakbo pabalik ang kamay ng aming relo.

Bawat minutong lumilipas ay tila isang pahina ng aklat ang nabubukas sa aking diwa. Mga pahina ng mga magagandang nakaraan ang bumalik sa aking ulirat mula sa halos isang buwan na pagbabakasyon sa bansang Pilipinas.

Kasabay ng aking pagbubuntong hininga ay pagbabalik ng aking magagandang alaala kasama ng aking pamilya noong Pasko at Bagong Taon. Isa-isa ring nanumbalik ang bawat halakhak at masasayang alalala na kasama ko sila. Mistula akong baliw na ngumingiti mag-isa at kalauna’y napapalitan din ng malungkot na mata at mabagal na paghinga.

“Anak, maligo ka! Naihanda ko na rin ang damit mo, kunin mo na lang sa may plantsahan!” paalala ng aking ina habang nagluluto ng aming agahan sa kusina.

“Opo” mabigat kong sagot.

Madilim pa sa labas at hindi pa sumisiwang ang bukang liwayliway. Katulad ng aking nararamdaman noong mga panahon na iyon, madilim , malungkot at tila walang liwanag ang gustong pumasok sa aking puso.

Binuksan ko ang gripo, at umagos ang malamig na tubig. Lumikha ito ng malakas na ingay at sinimulan ko ng ibuhos ang malamig na tubig sa aking katawan. Umagos ang tubig mula sa aking ulo subalit kasunod nito ang pag-agos ng luha mula sa aking mga mata. Ang lagaslas ng tubig sa aming timba ang tumulong sa akin na itago ang mga impit kong hikbi. Ayaw kong ipakita sa kanila na mahirap sa akin ang paglisan at ayaw kong iparamdam sa kanila na nalulungkot ako at nahihirapan. Lalabas ako ng banyo ng walang bakas ng luha at ingay ng aking mga hikbi. Lilisan ako sa amin ng walang bakas ng lungkot at pangungulila.

Matapos kong maligo at magbihis, lumabas akong nakangiti. Subalit ito’y isang mababaw na ngiti lamang, hindi pa rin kayang dayain ng aking ngiti ang lungkot ng aking mga mata. Pilit kong kinakalimutan ang napipintong pagpapaalam, at pilit kong nilalabanan ang kalungkutan. Mahirap magpanggap ng ibang emosyon at lalong mahirap itago ang tunay kong nararamdaman.

“Nay, ano ulam natin?” tanong ko sa aking ina

“Heto corned beef at itlog” sagot ng aking nanay

“Ano ba yan nanay, masyado namang tipikal. Akala ko pa naman ipaglilitson nyo ako!”sabay ngiti at tukso sa aking ina.

“Eh hayaan mo sa susunod na lang anak, ipaglilitson pa kita ng 3 baboy”pabirong tugon ng aking ina.

Pilit kong ginagawang biro ang luto ng nanay, at sinusubukan kong tuksuhin ang nanay.Ngunit batid ko sa aking sarili na mas pipiliin ko pang kumain ng corned beef at itlog araw araw basta si nanay lang ang magluluto kaysa kumain ng masasarap na pagkain mag-isa. Tyak hahanapan hanapin ng aking panlasa ang luto ng nanay, tyak hahanapin hanapin ko ang corned beef ni nanay , tyak hahanap hanapin ko ang pagluluto sa kusina ni nanay at tiyak hahanap hanapin ko si nanay.

Ayoko kong maging malungkot noong mga araw na iyon kaya pilit kong binabago ang aking atensyon kaya sinimulan ko nang kumain. Sa bawat paglugnok ko ng pagkain ay tila bumabara ito sa aking lalamunan. Nahihirapan akong lunukin ang pagkain, nahihirapan akong lunukin ang katotohanang aalis muli ako at iiwanan ko ang aking pamilya.

“Tay, kamusta na po ba yung bukid natin?” binasag ko ang kalungkutan ko ng tanong sa aking tatay habang sya ay nag-aayos ng kanyang sarili dahil sasama sya paghatid sa akin sa airpot.

“Okay naman anak, nakapag-araro na rin at nasimulan na rin ang ating pagpapatanim” tugon ng aking tatay.

“Ganun po ba?Basta tay wag na kayong magpapakapagod ha! Alam nyo namang ayaw ko kayong nakikitang nahihirapan, ipaupa nyo na lang at ako na ang bahala doon basta sabihin nyo lang ha!”sambit ko sa aking tatay.

Gusto kong magpakasarap na lang ang tatay ngayon dahil sa edad na 59 ay halos nakuba na sya sa bukid para mapag-aral lang kaming 8 magkakapatid. Ayaw ko ng mahirapan ang tatay sa bukid kaya pinipilit ko syang huwag ng mag-alala pa at ako na ang bahala sa lahat ng gastusin basta mangako lang ang tatay sa akin na huwag nyang pababayaan ang kanyang kalusugan.

“Oo naman anak, medyo kahit papaano ay ginhawa na talaga tayo ngayon, kaya hindi na ako pwersado sa bukid”pagmamalaki ng aking tatay.

Sumilay ang ngiti sa aking mga labi, natutuwa akong nararamdaman nila ang ginhawa sa buhay kahit konti lang. Natutuwa akong hindi na sila nahihirapan sa buhay at dama na nila kahit paano ang sarap ng buhay.

Naging mabilis ang aking pagsubo dahil tila nakaramdam ako ng konting saya sa aking puso.Unti unti kong naubos ang aking pagkain at nagsimula na ring magsibangon ang aking mga kapatid dahil maaga rin ang kanilang mga pasok sa trabaho at eskwela.

“Eric, basta ikaw na bahala sa mga nanay at tatay! Saka kung may problema i-email mo lang ako”

“Ronald, galingan mo ang trabaho mo para mas lalong matuwa ang boss mo sa iyo!”

“Rose, si nanay lagi mong tingnan ang BP nya. Saka mag-iingat ka sa mga duty mo sa ospital”

“Orland, imaintain mo lang ang mga matataas mong grades!Yung matrikula mo ipapadala ko na lang next month”

Isa-isa kong binilinan ang aking mga kapatid. Gusto ko pa sanang magkipagkwentuhan sa kanila. Gusto ko pa sanang sulitin ang bawat nalalabing segundo kasama nila. Subalit tila limitado ang mga salitang lumalabas sa aking mga labi. Agad kong niyakap sila ng mahigpit, marahil sa ganitong paraan mas lalo nilang maramdaman ang pagmamahal ko at pangungulila ko sa kanila.

Poootttttttt!!!!!!!

Isang busina ang umagaw sa aming atensyon.

“Anak, nandyan na ang Ninong mo!” hiyaw ng aking ina.

Tila lalong bumilis ang oras, at lalo kong naramdaman ang bigat ng aking kalooban. Hinanap ko ang aking nanay dahil matagal syang nawala sa aking paningin. Alam kong nahihirapan din sya katulad ko. Sino bang ina ang hindi malulungkot kapag ang kanyang anak ay mawawala sa kanyang piling?

Alam kong pilit din nyang nilalakasan ang loob dahil ayaw nya na nakikita ko syang umiiyak . Kaya nga hindi ko na sya pinasama pang maghatid sa akin sa airport. Lagi ko kasi syang sinasabihan noon, na ayaw ko syang nakikitang umiiyak. Naranasan na nya kasi noon na umiiyak dahil hindi nya alam kung saan kukuha ng pera para mapag-aral lang kami. Kaya ngayon. alam ko na tapos na ang yugto iyon sa aming buhay , at pinipilit ko talagang hindi na sya mamublema pa sa buhay,ngayon.

“Nay, ingatan nyo po ang kalusugan nyo ha, at huwag na kayong iiyak pa! Basta ako ng bahala sa mga gastusin sa bahay.Ipangako nyo lang na hindi nyo pababayaan ang kalusugan nyo. Huwag na kayong kakain pa ng matatabang pagkain, dahil bawal yun sa inyo. Yung vitamins na uwi ko, inumin nyo yun araw araw ha. Saka wag kayong mag-alala sa akin dahil okay na okay ako sa Saudi. Kayo lang ang iniisip ko, basta ingatan nyo ang sarili nyo at mahal na mahal ko kayo” habilin ko sa aking nanay.

Niyakap ko sya ng ubod ng higpit, ayaw ko ng bitawan pa ang nanay sa aking pagyapos.Sinusulit ko ang bawat minuto dahil matatagalan pa bago muli ko silang makasama.Pinipilit kong damhin ang yapos ng nanay at memoryahin ito sa aking alaala, para madama ko pa rin sya kahit ako’y mag-isa.Gusto kong punan ng aking mga yakap ang mga araw na wala ako sa tabi nya.

“Sige na anak iniintay ka na ng Ninong mo!” sambit ng aking ina.

Bagamat hindi ko nakita ang kanyang mga luha, ramdam ko ang kalungkutan nya. Marahil naalala pa rin nya ang bilin ko na ayaw ko syang nakikitang umiiyak. Alam kong pinipigilan nya ang pagpatak ng kanyang luha. Dama ko ang mabigat na pagtibok ng kanyang puso at ramdam ko ang kanyang pangulila sa akin.

Nagmadali akong sumakay sa kotse habang kumakaway ang aking mga kapatid at ang aking nanay.Gusto kong pigilin ang oras pero tila mas lalo itong bumibilis. Habang ang kotse ay nagsimula ng umaandar at lumayo nakita ko ang nanay na umiiyak. Pakiwari ko’y gusto nya akong pigilan, pakiramdam ko nahihirapan din syang nakikita akong nagpapaalam. Gusto kong bumaba sa kotse at yakapin muli ang nanay, subalit nilakasan ko na lang ang aking loob at hayaang mawala na lang sila sa aking paningin habang ako ay papalayo.

Habang binabaybay ko ang daan papuntang airport, muling nanunumbalik ang mga masasayang alaala at magagandang nangyari sa aking bakasyon. Muling nanariwa ang mga sandaling naramdaman kong kumpleto ako. Nanumbalik sa akin ang totoo at walang hanggang kasiyahan dahil buo kami bilang pamilya. Tila napakabilis ng byahe noon, mas nararamdam ko na ang aking napipintong paglisan

Saktong alas 9:00 ng umaga dumating kami sa paliparan. Napakaraming tao ang naroon, marami sa kanila ang katulad kong OFW rin. Maraming akong nakikitang umiiyak, marami rin akong naririnig na nagpapaalam. Iisa marahil ang pakiramdam namin, pare-pareho lang din siguro ang lungkot namin.

“Anak, paano ba yan magkakahiwalay na naman tayo!!” sambit ng aking ama

“Tay, mabilis lang ang panahon kaya tyak magkakasama uli tayo”tugon ko

Sinimulan ng ikaraga ng aking Ninong ang bagahe ko sa “trolley”, habang nakaakbay ako kay tatay. Nababanaagan sa tatay na mabigat din sa kanya ang aking pag-alis.

“Sana sa mga susunod na taon sama sama na tayo at hindi mo na kailangan pang bumalik sa Saudi, Anak” sabay yakap sa akin ng mahigpit

“Oo nga tay!kung bakit naman kasi ang hirap ng buhay sa Pinas!Kung bakit ang kailangan ko pang umalis, kung bakit kailangan pa nating maghiwa-hiwalay” panginginig ng aking boses.

Halos gusto ng tumulo ng aking luha, subalit pinipigilan ko ang pagpatak nito. Masakit sa lalamunan kapag pigil ang emosyon subalit mas masakit ang katotohanang iiwanan ko na sila.

“Tay, ingatan nyo kalusugan nyo ha! Kayo na rin bahala kina nanay! Mahal na mahal ko po kayo” Sabay halik sa aking tatay sa huling sandali

Inalis ko pagkayapos ko kay tatay, dahil kailangan na naming maghiwalay. Kinuha ko na ang aking trolley at tumalikod na sa kanila papunta sa pinto ng paliparan.

Muli akong sumulyap habang akong papalayo, at nakita ko ang tatay na namumula ang mata dahil pinipigilan nyang umiyak. Dali akong pumasok sa pinto ng paliparan dahil hindi ko kayang tingnan ang tatay ko, at natatakot akong na sumabog lang bigla ang aking emosyon.

Mabibilis na hakbang, sunod sunod na paghinga ang aking ginawa. Umaasang sa bawat mabilis na hakbang ko, kasunod nito ang pagbilis ng panahon. Patuloy akong aasa na sana hindi ko na kailangan ko pang umalis at magtrabaho pa sa ibang bansa. Aasa akong hindi ko na kailangan pang magpaalam sa mga mahal ko sa buhay. Aasa akong magkakasama-sama uli kami. At aasa akong sana hindi na muli darating pa ang katulad na araw na ito.

Alam kong kailangan kong magsakripisyo, alam kong kailangan nila ako. Masakit para sa kanila ang nakikita akong nagpapaalam, ngunit mas doble pala ang sakit kung ikaw ang magpapaalam. Bibitbitin ko na lang ang mga magagandang alala nila, sasariwain ko na lang ang mga panahong kasama ko sila. Panibagong pakikibaka na naman ang aking gagawin, panibagong hamon na naman ang aking kakaharapin.

Sana kasama ko sila sa mga laban ko sa buhay, sana nandyan sila para suportahan ako sa aking pakikipagsapalaran sa mundo. Pero okay lang kung mag-isa ako ngayon, sila naman ang inspirasyon ko sa ibayong dagat at sila din naman ang dahilan kung bakit ako nagsusumikap ng ganito. Di bale ako na ang mahirapan, di baleng ako na lang ang magsakripisyo basta nakikita ko lang silang masaya at kuntento.

Naalala ko tuloy ang sinabi ko noon sa aking kaibigan noong tinanong nya ako kung ano pa ang kaya kong isakripisyo para sa pamilya ko. Sumagot lang ako sa kanya:

“Kung ang buhay ko ay kasing halaga ng 10 milyon, handa kong ipalit ang buhay ko sa 10 milyon para sa pamilya ko, ganyan ko sila kamahal at ganyan sila kaimportante sa buhay ko”

Sana magkasama sama na kami……sana malapit na……… sana bukas na.

"Paging all passenger of Cathay Pacific Flight 743 please go on board......."

At ito na ang hudyat ng aking pagpapaalam at paglisan.

Salamat po sa oras nyo,